مداد قدیمی ترین و پراستفاده ترین ابزار نگارش است. منشأ مداد به دوران پیش از دوران کهن بر می گردد یعنی زمانی که از سنگ، گچ و چوب سوخته برای کشیدن روی سطوح متفاوت مثل پوست حیوانات و دیوارهای غار استفاده می شد. یونانی ها و رومی ها از قطعات صاف سرب برای رسم خطوطی ضعیف بر روی پاپیروس استفاده می کردند و سرانجام در اواخر قرن 15 میلادی مداد امروزی شکل گرفت.

در حدود یک صد سال بعد هم گرافیت که به صورت رگه های نرم و درخشان در سنگ ها یافت می شود، در نزدیکی منطق بورودیل واقع در شمال غربی انگلستان کشف شد. این معدن، گرافیت مورد نیاز اروپا را برای مدت چند صد سال تأمین کرد. از آن جایی که مردم آن دوران هنوز نمی توانستند بین گرافیت و سرب تفاوتی قائل شوند، گرافیت را به رویه سابق “سرب سیاه” می نامیدند. گرافیت به صورت میله ها یا نوارهایی برش داده می شد سپس در میان ریسمانی محکم پیچیده می شد تا در دست محکم و راحت باشد. محصول نهایی هم مداد سربی نامیده می شد که بسیار مورد توجه عموم قرار گرفت.

در اواخر قرن شانزدهم، در آلمان روشی برای چسباندن نوارهای چوبی در اطراف گرافیت کشف شد و مداد امروزی شروع به شکل گیری کرد. در سال 1779 دانشمندان مشخص کردند موادی که تا آن زمان تصور می شد سرب است در واقع شکلی از کربن با کریستال های میکروسکوپی هستند که آنها این ماده را گرافیت نامیدند. (گرافیت از واژه یونانی “گرافین” به معنی نوشتن گرفته شد) گرافیت یکی از سه شکل طبیعی کربن خالص است.

در اواخر قرن هجدهم معدن بورودیل تهی شد و بنابراین میزان گرافیت رو به افول رفت. به این ترتیب باید مواد دیگری با گرافیت ترکیب می شدند تا مداد تولید شود. شیمیدان فرانسوی به نام “نیکولاس ژاک کونته” کشف کرد که وقتی گرافیت پودری با خاک رس پودری و آب با هم مخلوط می شوند، در قالب گذاشته و پخته می شوند، و محصول نهایی به نرمی گرافیت خالص می نویسد. همچنین کونته کشف کرد که برای سخت تر و یا نرم تر نوشتن می توان نسبت خاک رس و گرافیت مغز مداد را تغییر داد.

در سال 1839، “لوتار فون فابر” آلمانی روشی برای ساخت میله هایی با ضخامت یکسان از خمیر گرافیت پیدا کرد. وی بعدها ماشینی هم برای برش دادن و ایجاد شیار در چوب مداد اختراع کرد. پس از تخلیه معدن گرافیت بورودیل به تدریج معادن دیگر گرافیت در سراسر جهان مورد بهره برداری قرار گرفتند.

یک کابینت ساز آمریکایی به نام “ویلیام مونرو” نیز ماشینی اختراع کرد که چوب را خیلی دقیق می برید و شیار می داد. در همین زمان مخترعی آمریکایی به نام “جوزف دیکسون” روش برش استوانه های چوبی به دو نیم را پیدا کرد. به این ترتیب مغز گرافیتی در یکی از نیمه ها قرار می گرفت و سپس دو نیمه استوانه به هم چسبانده می شد.

امروزه، سختی یک مداد با اعداد یا حروف تعیین می شود. بیشتر تولید کنندگان اعداد 1 تا 4 را مورد استفاده قرار می دهند که 1 نرم ترین و تیره ترین است. مداد شماره 2 (با نرمی متوسط ) برای نوشتن عادی استفاده می شود. مداد ها گاهی اوقات نیز با حروف درجه بندی می شوند که از 6B که نرم ترین است تا 9H که سخت ترین است را در برمی گیرد. ایده اتصال پاک کن به مداد هم به یک آمریکایی به نام “هایمن لیپمن” تعلق گرفت.

اولین گام برای تولید مداد، ساخت مغز گرافیتی است. یکی از روش های انجام این کار “اکستروژن” است. (اکستروژن فرایند شکل دهی با استفاده از فشار یک قالب است.)

علاوه بر مداد چوبی معمولی شمار دیگری از مداد ها هم به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند. در اوایل دهه 1880 تلاش برای ساخت مدادی که به تیز کردن نیاز نداشته باشد به اختراع ابزاری انجامید که ما در ایران به آن مداد نوکی می گوییم و در زبان های دیگر اصطلاحات متعددی درباره آن به کار می رود. این نوع مداد یک قاب فلزی یا پلاستیکی دارد و در آن مثل مداد های اولیه از سرب استفاده می شود. سرب در یک مارپیچ فلزی در داخل یک قاب قرار دارد.

در اوایل قرن بیستم مداد رنگی ساخته شد که در آن به جای مغز گرافیتی ترکیبی از مواد رنگی و یا رنگ ها و چسب جایگزین می شود. امروزه مدادهای رنگی در بیش از 70 رنگ متفاوت عرضه می شوند. به هر صورت مداد با پوشش چوبی (چوب سرو) به تعداد 6 میلیارد عدد در سال و در 40 کشور مختلف جهان تولید می شود و از تمام رقبایش از جمله خودکار بیشتر به فروش می رسد.

منبع: https://daftardastak.com