دوران سیاه قرون وسطی کم فروغی نوشتار
بعد از فرمانروایی روم باستان فرهنگ نگارش و خواندن رونق گرفت و از آن پس تکنولوژی نوشتار رشد کرد. نمونه دست نوشته ها اکثرا مربوط به رهبانانی بود که زندگی خود را وقف نوشتن و تکثیر کتاب مقدس کرده بودند. نمونه این کارها را می توانید در ایتالیا، آلمان، انگلستان و ایرلند پیدا کنید. بعد از سرنگونی امپراطوری روم باستان توسط اقوام اوستروگوت‌‌ دوران تئودوریک (545-526 میلادی) آغاز گردید. این قوم از نوشتار و خواندن کاملا بی بهره بودند و در جوامع آنها نوشتار و اعداد وجود نداشت. بعد از آشنایی این قوم با نوشتار یکیی از کارهایی که انجام شد تولید شابلون هایی از جنس طلا برای امضاء بود؛ که می توان برای نمونه به امضاء شارلمانی بنام (KAROLUSS) اشاره کرد.

نوشتن بر روی پاپیروس

او بسیار علاقه مند بود که تصویر الماس را وارد امضاء خود کند از این رو حرف O را وارد حروف الفبا کرد. به مدت 1000 سال راهب ها در اطاقک های مخصوص خود به وسیله چراغ های کم نور پی سوز به نوشتن و تکثیر کتاب مقدس بر روی نوارهای باریک پاپیروس می پرداختند؛ که یک نوار طولانی می شد. بعد از آن رهبانان تصمیم گرفتند برای نوشتار ازز پوست استفاده نمایند؛ چون هم جنس بهتری داشت هم می توانستند از دو طرف آن برای نوشتار استفاده نمایند؛ در نتیجه حجم نوشتار کوتاه می شد. راهب ها برای اینکهه نوشته های خود را دسته بندی و صحافی کنند از چوب و چرم استفاده می کردند که شیوه مناسبی جهت نگهداری کتاب بود و یکی از راه های سهل برای ارائه دادن مستندات وو یافتن صفحات. برگه هایی که در قدیم از مصر می آمد و برای نوشتار استفاده می شد گاهی فاقد کیفیت بود و گاهی به تعداد کافی موجود نبود؛ در نتیجه پیدا کردن پوست حیواناتت مانند گوسفند، گاو و آهو به مراتب راحت تر از پاپیروس بود، از این رو می توان از آن به عنوان انقلابی جدید در صنعت نوشتار یاد کرد.

برای تهیه صفحه ای از پوست، ابتدا پوست را رول کرده و موهای بر روی آن را پاک می کردند و بعد آن را با یک محلول خاص شستشو داده؛ پوست‌ ها پس از دباغی و صیقل‌کاری به اندازه ای نازک و نرم از کار در می‌آمدند که در زیبایی و نیکویی شاهکار به شمار می رفتند. نوشتن بر روی پوست ‌های نازک تا مدت ها در مشرق و مغرب شایع بود و کتابخانه ‌هایی مهم این کشورها کتبی بر پوست نوشته شده به زبان ‌های یونانی و لاتینی و آرامی و عبری و عربی و غیره داشتند. (در برخی روایات ایران باستان آمده است؛ اوستا را بر دوازدهه هزار قطعه پوست گاو نوشته بودند. همچنین پوست نوشته ‌هایی که در اورامان کردستان یافت شده و در موزه بریتانیا نگهداری می ‌شود نشان دهنده استفاده از پوست برایی نگارش در دوره اشکانیان است.)

 پس از دباغی و صیقل کاری پوست بر روی آن می نوشتند

صفحاتی که از جنس پوست بودند بیشتر برای مصارف مهم مانند اسناد مملکتی، گواهی نامه ها، نوشته های شاهزادگان و شاهان مورد استفاده قرار می گرفت و همچنین برای نوشتن کتاب های دعا و کتاب مقدس از آن استفاده می شد. این صفحات بسیار با دوام بوده و این قابلیت را داشتند که می توانستند بر روی آنها نقشه ها و مرزها را نیز ترسیمم نمایند.